گپ و كفت كوتاهی با داوود منفرد: من در كنار پیشكسوتان رادیو درس آموختم

حدود 25 ساله كارم را در رادیو شروع كردم
روزی كه برای تهیه گزارش به پشت صحنه برنامه "صبح جمعه با شما" رفته بودم، با داوود منفرد مصاحبه كوتاهی داشتم، او با استقبال گرم، بسیار مهربان و با حوصله به پرسش های ما پاسخ می دهد:
منفرد می گوید: از سال 1372 با شبكه یك سیما وارد تلویزیون شدم و با تاسیس شبكه تهران وارد شبكه پنج سیما و تاكنون هم با این شبكه همكاری می كنم، در واقع سالیان سال كه با برنامه رنگین كمان شبكه پنج سیما همكاری ام ادامه دارد. بازیگری را از تئاتر شروع كردم و سپس وارد حوزه كودك و نوجوان شدم و سعی كردم تا با كار تئاتر و نمایش های شاد، بچه ها را خوشحال كنم. حدود 24، 25 ساله كارم را در رادیو شروع كردم با برنامه صبح جمعه با شما همچنان همكاری دارم و در حین حال خدمت شما هستم.
دوست دارم مخاطب بخندد
او در پاسخ به این پرسش كه چه انگیزه ای سبب شده كه سالیان سال برای بچه ها كار می كنید، می گوید: از همان اولی كه وارد كار بازیگری و تئاتر شدم، بچه‌ها را خیلی دوست داشتم و تلاش می‌كردم هر جور شده آنها را شاد كنم، در واقع شادی بچه‌‌ها برایم اولویت كارم بوده و هست. دوست دارم مخاطب بخندد اما باید مراقب باشیم، به هر قیمتی مردم را نخندانیم. حتی در برنامه "جمعه ایرانی" كه همه طنزهای سیاسی را من می‌گفتم یعنی در واقع شخصیت شیرین شنگول مشكلی پیش نیامد.
باید با عشق وارد بازیگری شد
منفرد تاكید می كند: اگر واقعا قصد دارید وارد این حرفه شوید با فكر وارد شوید، نه اینكه بیاید دنبال فقط محبوبیت، اینگونه موفق نمی شوید. خیلی ها واقعا با این هدف دوست دارند كه وارد شوند؛ خیلی ها می گویند ما می خواهیم وارد این عرصه شویم كه مثلا پوز فلانی را بزنیم، به نظر من این اصلا قشنگ نیست. افراد اینگونه موفق نمی شوند. باید با عشق وارد شوند تا موفق شوند.
او ادامه می دهد: من در كنار پیشكسوتان رادیو واقعا درس آموختم، البته اگر چه هرگز به پای آنها نمی رسیم. ان شاء الله كه هزار سال سالم و تندرست زنده باشند و سایه شان بالای سر ما و خانواده هایشان باشد. افراد كهنسال را دوست دارم و وقتی می‌بینم آنها چقدر بی‌حوصله زندگی می‌كنند، دلم می‌گیرد. همیشه دوست داشته‌ام با اجرای نقش یك پیرمرد شاد به سالمندان نشان دهم می‌توانند یك جور دیگر هم می توان شادتر زندگی كرد.
یك خاطره شیرین از دایی رنگین كمانی
منفرد در پایان با اشاره به یك خاطره شیرین به صحبت هایش خاتمه می دهد و می گوید: یكی از اتفاقاتی كه بیرون سازمان برای من افتاد و سالهای سال كه آن فراموش نكردم. یك روز برای رفتن مسیری سوار اتوبوس شدم. خیلی ها به من لطف داشتند، سلام علیك می كردند و هر كسی یك كاغذ، دفتر تلفن یا بلیط می داد كه امضا كنم. یك خانمی تعداد 10 تا 12 تا به من بلیط داد و گفت اینها را لطف می كنید، اما نگفت برای چه. من هم همه بلیط ها را امضا كردم و دیدم آن خانم ته اتوبوس ایستاده است. بلیط ها را دادم گفتم دست به دست كنید بدید به آن خانم. دیدم آمد جلو و گفت اینها چی آقا، گفتم امضاست. گفت آقا اینها بلیط خانم هاست كه باید می دادید به آقای راننده. بعد از گذشت سالها هنوز كه هنوز این خاطره از یادم نمی رود، الان دیگر اتوبوس ها بلیطی نیستند.
علاقه مندان می توانند پله پله شروع كنند
منفرد در ادامه با پاسخ به این پرسش كه یك جوان باید از كجا شروع كند كه بخواهد بازیگر رادیو آن هم بازیگر برنامه های طنز باشد، می افزاید: خیلی ها به این حرفه علاقه نشان می دهند كه وارد این عرصه شوند، ولی به نظر من اگر از طریق دانشگاه وارد شوند خیلی بهتر است و تكنیك و تاكتیك ها را آموزش می بینند. مدركش را كسب می كنند و بالاخره موفق تر خواند بود، تا این كه بخواهند تجربه كسب كنند و وارد این حرفه شوند.
من معتقدم: كسانی كه می خواهند بروند سینما، تلویزیون یا رادیو بهتر است از تئاتر شروع كنند، پله پله شروع كنند و بیایند جلو كه خیلی خوب است. یا از طریق دانشگاه هنرهای زیبا مدركشان را بگیرند، راحت بیایند اینجا و از تجربیات استادهای دانشگاه استفاده كنند و خودشان بیایند در برنامه های رادیویی.
انتهای پیام./